‘En toen ging de bel’
Aangrijpend verhaal over de nasleep van een arbeidsongeval
Halfelf ’s avonds. De bel gaat. Vanaf de bank kijk ik de donkere gang in naar de voordeur. Ik was laat thuis vandaag en ik zit net met een wijntje voor de tv. We hadden in de kapsalon een trainingsavond. Ik doe het licht aan en open de deur op een kier. Politie! “Bent u mevrouw Brugmans?”
In het boek ‘En toen ging de bel’ beschrijft Laura Brugmans uit Alblasserdam haar ervaringen rondom het dodelijke arbeidsongeval van haar echtgenoot in 2012. Haar man belandde onder 600 kilo zware rollen papier. Het ongeval gebeurde in de Rotterdamse haven. Openhartig vertelt ze over het ongeloof, het verdriet, de boosheid, de rouw, de eenzaamheid en het vele geregel. Hoe ga je door, als je wereld op zijn kop staat?
Indringend beschrijft ze ook de juridische nasleep van het ongeval. Plotseling zijn naast het rouwproces ook de arbeidsinspectie, de officier van justitie en letselschadeadvocaten in haar leven.
Ze deelt met dit boek haar persoonlijke verhaal om meer aandacht te vragen voor slachtoffers en nabestaanden van dodelijke bedrijfsongevallen. Bovendien wil ze de aandacht voor veiligheid op de werkvloer stimuleren en vergroten. Want jaarlijks komen er in Nederland zo’n tachtig mensen om door een ongeval op het werk. (Ter vergelijking: in 2013 kwamen 570 mensen om in het verkeer.)